We kijken met
Han de Vries naar de paradoxen van zijn bestaan.
Han de Vries was de nestor van de Nederlandse school der hoboïsten. Hij speelde op alle grote concertpodia ter wereld, won de Prix d'Exellence en twee Edisons. Na 42 jaar werk uitgevoerd te hebben dat door anderen was gecomponeerd, vond hij het tijd om eindelijk eens wat van zichzelf te laten zien. Door te schilderen komt heel dat tranendal uit zijn jeugd naar boven.
Han de Vries schildert met dezelfde toewijding en nauwkeurigheid als waarmee hij hobo speelde. Naarmate de film vordert ontdekken we de donkere kanten in de persoonlijkheid van De Vries: achter de levensgenieter en de beroemde topmusicus schuilt iemand die worstelt met de zaken die hem gevormd hebben. Waarom heeft De Vries de behoefte en dat ook aan de wereld te tonen? Hij zegt over de eerste levensjaren waarin hij ondergedoken zat en zijn naoorlogse opvoeding door ouders die voornamelijk met hun eigen sores bezig waren : 'Ik speel componisten van een grote harmonie en van een grote schoonheid en daar past deze rampenwereld helemaal niet in. Maar als je, zoals nu het geval is, niet meer optreedt en de tijd hebt om even over je schouder te kijken en ook de behoefte hebt om expressief te blijven, dan is dit toch wel een goudmijn. Die ellende is een goudmijn'.
In deze uitzending van Joodse Omroep was
Han de Vries te gast. Deze uitzending van het programma Joodse Omroep met de titel Uitgelicht werd uitgezonden op dinsdag 30 juni.
