Werken met een beperking

Reacties op deze uitzending

• Kingkong 2-5-2016 11:15
  Beste,
  Als eerste een verhaal over mij,
  MIJN NAAM IS KEITH
  POSTED BY FOCASA IN ECHTE MENSEN TAGGED WITH VERHALEN / VERHAAL / ECHTE MENSEN / MENSEN / WAARGEBEURD / LEUK / ONTROEREND / SPANNEND / MEESLEPEND / NEDERLAND / ZIEKTE / AXONALE / NEUROPATHIE / KEITH ON DEC 07 2015
  Drie en een half jaar geleden…
  … was ik een normaal werkende man. Ik had een vaste baan, werkte fulltime bij een reguliere baas en op zaterdag stond ik altijd met mijn schoonfamilie op de markt in Venlo.
  Tijdens een vakantie in Turkije merkte ik voor de eerste keer dat mijn tenen gevoelloos begonnen te raken. Ik droeg mijn teenslippers verkeerd en dat voelde ik niet eens. Het leek allemaal onschuldig en we hebben er nog met z’n allen om gelachen.
  
  Bij thuiskomst verging het lachen me al snel. Ik kreeg steeds minder gevoel in mijn tenen. Het lopen werd ook steeds moeilijker en in een snel tempo ging mijn fysieke gezondheid achteruit. Ook dingen zoals autorijden werden steeds moeilijker.
  Een jaar lang onderging ik allerlei onderzoeken in het ziekenhuis van Venlo maar helaas zonder resultaat. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Mijn gezondheid ging hard achteruit maar men kon geen oorzaak achterhalen. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar het Radboud universitair medisch centrum in Nijmegen.
  
  Niet veel later begon, na een douchebeurt, het vel van mijn handen en voeten helemaal los te laten.
  Na onderzoeken en een second opinion in het Radboud ziekenhuis bleek dat dit door de stress maar vooral ook door de pijn in mijn lichaam kwam. Na enkele onderzoeken werd het duidelijk wat de oorzaak was: Axionale neuropathie. Een aandoening van de zenuwen die ervoor zorgt dat het gevoel in de voeten en onderbenen minder wordt. In een later stadium kunnen ook de spieren worden aangetast en zwakker worden. In mijn geval werd ook het gevoel in mijn handen en onderarmen minder.
  Het kwaad was geschied. Beide benen en armen waren aangetast. Het lopen ging met de dag moeilijker. Een afstand van 100 meter kon ik zelfs met een wandelstok niet meer overbruggen en ik werd gedwongen een rolstoel te gebruiken. Om de pijn te onderdrukken was er medicatie.
  In Groesbeek zou een revalidatietraject van 16 weken van start gaan. Maar niet voordat ik een hartoperatie zou ondergaan. Ik had erg veel last van hartritmestoornissen omdat mijn spieren inmiddels ook waren inmiddels aangetast.
  “Toen ik eindelijk kon beginnen met het revalidatietraject werd mijn rijbewijs ingenomen door het CBR. Hierdoor raakte ik mijn auto en niet veel later ook mijn baan kwijt.
  Na het revalidatietraject heb ik geaccepteerd dat ik ziek was en heb ik geleerd om hiermee om te gaan. Ik heb flink aan de weg getimmerd om alles, voor zover mogelijk, weer terug op de rit te krijgen. Ondertussen ben ik in het bezit van een aangepast rijbewijs en ook een aangepaste auto. Ik heb een sportrolstoel en ben aan het trainen om aan een marathon mee te kunnen doen. Ook het financiële plaatje en de geldzaken zijn op orde.
  
  Ik heb een brace voor beide benen zodat ik korte afstanden kan overbruggen zonder gebruik te maken van mijn rolstoel.
  Ik steun het Radboud ziekenhuis en ben actief betrokken bij stichting MEE, een stichting die mensen met een beperking ondersteunt. Via een vrijwilligersbureau ben ik 3 dagdelen per week actief bij de stichting “Ald Weishoes” in Venlo.
  Maar het liefste zou ik gewoon weer een baan willen hebben.
  Mijn naam is Keith en voorheen dacht ik dat mijn beperkingen mijn grenzen waren.
  
  Momenteel nog steeds werkeloos dit omdat ik niets met uwv te maken heb en alles wat ik doe een goedkeuring moet krijgen van de verzekeraar van mijn oude werkgever.
  Dit alles botst tegen elkaar en heel moeilijk een baan krijg.
  Ik zit momenteel tegen de 200 sollicitaties en doe al 3 jaar vrijwilligers werk.
  Elk maand die voor bij gaat wordt het steeds moeilijker een baan te vinden.
  ook heb ik brieven geschreven naar UWV en gemeente Venlo voor werk(2x).
  ook hier niets van gehoord.