Zelfs 45 jaar na haar dood is ze nog een bron van inspiratie voor veel vrouwelijke rockers:
Janis Joplin. Ze verkocht miljoenen albums en had grote hits met Me and Bobby McGee en Piece of my heart. Regisseur Amy Berg maakte met de documentaire Janis: Little Girl Blue een liefdevol portret van deze 'moeder van de blues'. Joplins weg naar het succes is verbonden met diepe dalen in haar korte leven (ze werd slechts 27 jaar). Dit stormachtige leven wordt getoond aan de hand van voorgelezen brieven die Janis schreef naar haar ouders en geliefden. Samen met een enorme hoeveelheid nooit eerder vertoond archiefmateriaal (van onder andere haar legendarische optredens op het Monterey-festival en Woodstock) komt het beeld naar voren van een ongelukkige, naar liefde hunkerende vrouw met een rauwe en emotionele strot, waar de pijn en eenzaamheid altijd in doorklonk. Joplin was een waar podiumbeest. Dáár kreeg ze het gevoel dat ze ertoe deed, dat ze iets te bieden had. Ze had geen drank en drugs nodig om het podium op te gaan, maar voor het zwarte gat ná het optreden, zo vertellen bevriende muzikanten in de film. Sinds haar puberteit was Joplin een sociale outcast. Toen ze in haar studententijd door medestudenten werd uitgeroepen tot 'lelijkste man' was ze daar kapot van. Ze stopte met studeren en zocht aansluiting in de muziek, de enige plek waar ze zich gehoord en gezien voelde. Daar werd haar talent snel opgepikt en bij haar nieuwe muzikale vrienden van de Big Brother & Holding Company en later The Kozmik Blues Band was ze niet langer het excentrieke buitenbeentje, maar werd ze gewaardeerd om wie ze was. 'Ambitie is een zoektocht naar liefde', schrijft ze. Als dat klopt was
Janis Joplin een héél ambitieuze vrouw.
Deze uitzending van het programma 3LAB met de titel Janis: Little Girl Blue werd uitgezonden op vrijdag 25 mei.
