Jan en Gerda Bos

Reacties op deze uitzending

• blikker2194 5-11-2008 21:20
  Beste Jan en Gerda,
  
  Wat dapper van jullie, om zo jullie verhaal in dit programma te doen.
  
  Herkenbaar voor mij was het gemis en eenzaamheid van jou, Gerda, maar herkenbaar was ook het niet begrijpen en de enorme onmacht van Jan, het verdriet van voortdurend je best doen, op tenen lopen, terwijl het nooit genoeg lijkt, zelfs niet weten waar je de plank misslaat, ik zag mijn man daar en het ontroerde me tot tranen toe.
  
  Wij zijn inmiddels 32 jaar getrouwd, ouders van 6 kinderen en grootouders van 2 kleinzoons, maar ons huwelijk blijft voor ons bidden en werken.
  
  Al is mijn man niet op een autisme verwante stoornis getest, voor ons zijn aspecten daarvan wel herkenbaar en geeft dat als zodanig ook rust, er was/is dus geen onwil of moedwillige botheid van zijn kant.
  
  Ook ik wist niet meer, hoe ik de kwaliteit van ons huwelijk nog op kon krikken, hij leek tevreden, terwijl ik dat niet was, heel frustrerend, ook verwarrend, want ik leek probleemdrager te zijn.
  
  Totdat ik tenslotte al m'n eenzaamheid en onmacht voor God neer heb gelegd, op een manier zoals ik nog niet eerder had gedaan, en bewust voor mijn man en ons samen ben gaan bidden.
  Ik heb echt mijn hoop op Hem gevestigd en er wonderen van verwacht, vond ook dat ik dat mocht verwachten.
  
  Het is momenteel mijn dagelijks gebed, al is het de ene keer intensiever als de andere keer.
  Maar ik hou de staf van Mozes in gedachten, die , zolang hij omhooggehouden werd, Gods hulp betekende.
  
  Het gebed met de vraag of de Here met ons de heelheid wil vormen, die wij samen niet krijgen, of Hij onze tekorten met Zijn liefde wil aanvullen, of Hij ons wil op die manier deze dag weer wil zegenen.
  
  Ik begreep uit het programma dat jullie dit ook doen, verwacht er alstublieft net als wij alles van, op dat volledige vertrouwen wacht God, denk ik.
  
  Wat er voor ons is veranderd?
  We zijn meer afgestemd op elkaar, eigenlijk ik meer op hem, want door mijn onvrede zag ik zijn echte wezen waarschijnlijk ook niet goed.
  Ik voel meer saamhorigheid.
  Het klinkt wat raar misschien, maar het met elkaar naar bed gaan verbindt ook wezenlijk, en werkt positief na.
  Niet praten, maar gewoon lijfelijk zijn.
  Ons afstemmen op God, maakt dat wij ons beter afstemmen op elkaar, denk ik.
  
  P.s Met name de puberteit van onze kinderen bleek een regelrechte aanslag op ons huwelijk, we moesten echt afspraken maken, om escalaties te voorkomen.
  
  Alle (= Gods) sterkte gewenst,
  met hartelijke groet,
  Eva van der Heide
  
  
• blikker2193 5-11-2008 21:23
  Beste Jan en Gerda,
  Ik was erg ontroerd door jullie verhaal. 8 jaar geleden stonden we zelf voor een scheiding, maar de Heer heeft op wonderbare wijze daar een ommekeer in gebracht. Juist toen we dachten, dat het afgelopen was. tegenwoordig gaan er vele huwelijken kapot, ook onder christenen. Mensen verliezen dan die grote belofte van "tot de dood ons scheidt" uit het oog door alle ellende die ze ervaren. Zodra God ziet dat je eigenlijk je best wilt doen om je aan die belofte te houden, komt hij je wonderlijk te hulp. Daardoor wordt je liefde voor elkaar vernieuwd en groter dan ooit tevoren. Je gaat echt beseffen dat je Hem voortaan volstrekt niet kan missen in je relatie. Met jullie verhaal heeft mijn verhaal nog meer versterking gekregen en samen bouwen we weer aan de grote gemeente van Jezus Christus. God is en blijft goed als we dat willen zien. Ik weet zeker dat jullie tot de dood bij elkaar zullen blijven en daarna tot in eeuwigheid. Ik wens jullie nog meer zegen en wijsheid toe in jullie huwelijk.
  Nadia Sawal
• blikker2195 6-11-2008 01:12
  Prachtig dat jullie er met zoveel kracht en Liefde samen deze zware kar kunnen en mogen trekken.
  Ik wens jullie heel veel Liefde,dikke knuffel Joke (uit Teulada Spanje.)
• blikker2198 7-11-2008 00:53
  Ook wij hebben het programma bekeken, met tranen in onze ogen. Mijn man en ik herkenden het verhaal van jullie meteen. We zijn al vele jaren op zoek naar de oorzaak van het gedrag van mijn man. We konden er niet de vinger op leggen. Nu we dit hebben gehoord, gaan we verder op zoek naar een oplossing en gaan zeker verder hulp zoeken in de richting van PDD-NOS.
  Gelukkig staat bij ons ook de liefde op de eerste plaats. Een kleine troost is dat er nog vele echtparen zijn die kampen met dit probleem. Maar.....is er een oplossing ? We zullen er voor gaan.
  Jan en Gerda veel geluk verder.
  Maaike