TVblik dossier Rob Hof

Als Rivieren Konden Vertellen :: Laos, bron van liefde

Mon, 31 Oct 2011 07:02:33 +0100

Serie waarin Rob Hof op zoek gaat naar de band tussen mens en rivier. Afl.: Laos, bron van liefde. Een schrijver, een bootsman, een blinde ondernemer en een monnik worden geportretteerd. Tijdens het volle maanfestival van Muan Sing wordt in de tempel geofferd en gebeden om geluk en liefde. De bootsman dankt de rivier voor hoog water en monnik Vora Xai is gelukkig omdat de rivier goedgestemd is. Liefde is de rode draad in zijn leven: steeds weer moest hij kiezen tussen het sobere monnikenleven of het seculiere liefdesleven. Als monnik wijdde hij zich volledig aan zijn vroegere dorpsbewoners en bouwde een tempel, die de deuren wijd open heeft voor iedere gast. 'De rivier is als een levend wezen, een vrouw', zegt Vora Xai. 'Op het ene moment heeft ze goede zin en gaat alles fantastisch. Dan weer is ze slecht gehumeurd en kan ze vreselijk tekeergaan. Zolang je er maar op voorbereid bent, is dat geen probleem.' Iedere tegenslag in het leven opvangen en altijd de zonnige kant zien. Dat is de les van Vora Xai.

Als Rivieren Konden Vertellen

Mon, 17 Oct 2011 08:09:44 +0100

Als rivieren konden vertellen is een serie waarin Rob Hof op zoek gaat naar de band tussen mens en rivier. Rob reist per boot van de bron in Tibet tot in de delta van Vietnam. Onderweg legt hij bijzondere ontmoetingen van rivier en mens vast.

Als Rivieren Konden Vertellen :: Cambodja: 3 jaar, 8 maanden en 20 dagen

Mon, 17 Oct 2011 08:11:32 +0100

Vijf korte portretten van een visser, een onderwijzeres, een leraar, een roeister en een monnik die de band tonen tussen de Mekong en haar bewoners. Tijdens de volkerenmoord van Pol Pot (die 3 jaar, 8 maanden en 20 dagen duurde) verloor een kwart van de Cambodjaanse bevolking haar leven. 'De rivier zag slechts pijn en verdriet', zegt monnik Luon Savath. Voor de leraar, die zijn ouders voor zijn ogen zag sterven, is de rivier een bron van troost. Voor de onderwijzeres de plek waar ze kan dromen over een betere toekomst voor haar leerlingen en zichzelf. Voor de visser is het de enige plek waar hij kan leven. En voor de roeister de plek waar ze met een overwinning voor even de armoede kan vergeten. Centraal in deze documentaire staat de monnik Luon Savath. Samen met de boeren strijdt hij om landbouwgrond. Sinds 2005 wordt dit zonder compensatie afgepakt door de overheid, om door te verkopen aan bedrijven. Hij is de leider van hun verzet, en gaat op vredelievende wijze het gesprek aan met de autoriteiten.

Future Express :: Sri Lanka

Thu, 28 Oct 2010 07:01:57 +0100

In de negende aflevering reist Future Express door Sri Lanka.

Rob Hof neemt de trein vanuit de kustplaats Galle – ooit een handelspost van de V.O.C. – naar Trincomalee, een kustplaats waar overwegend Tamils wonen. Tot voor kort was een dergelijke treinreis bijna onmogelijk vanwege een van de langste en meest hardnekkige burgeroorlogen van onze tijd. De oorlog, die meer dan 100000 levens kostte en 30 jaar lang terreur bracht, eindigde met de macht van de sterkste. "Ze hebben al hun bommen nog, en zelfs in de vluchtelingenkampen hebben ze alle macht. Hoe kun je dit vrede nomen?” zegt een Tamil in de trein.

In alle verhalen in en buiten de trein keert de oorlog, waarvan niemand kan zeggen waarom deze gevoerd werd, terug, maar ook hoop over de mogelijkheid van een vreedzame samenleving. Voorturend is er een glimlach die in geen enkel opzicht herinnert aan het gewelddadige conflict. Het is alsof Sri Lanka weer glimlacht naar de toekomst.

Future Express :: Duitsland, tijdreis door grenzen

Thu, 7 Oct 2010 07:04:04 +0100

De Future Express rijdt langs en door de voormalige DDR grenzen. Rob Hof ontmoet de 25-jarige Olga uit Siberië. Ze studeert in Essen en behoort tot de ruim een miljoen Russen, die de laatste twintig jaar naar Duitsland zijn geëmigreerd. Haar grootmoeder kan niet begrijpen, dat ze juist Duitsland gekozen heeft. Het land, dat verantwoordelijk is voor miljoenen oorlogsslachtoffers in de vroegere Sovjet-Unie. Voor Olga, die als klein kind opgroeide met het idee, dat de Duitsers de vijand waren, is de openheid naar buitenlanders in haar nieuwe land verrassend.

Future Express :: Israël, 't beloofde zand in Israël

Thu, 30 Sep 2010 07:03:00 +0100

De Future Express rijdt van Dimona in de Negev-woestijn via Beersheeva, Jeruzalem en Tel Aviv naar de kustplaats Nahariya, vlakbij de grens met Libanon. De afgelopen 20 jaar reisde Rob Hof regelmatig naar Israël en de Palestijnse gebieden. Iedere keer werd hij gefascineerd hoe je overleeft in een land, waarin je voortdurend op je hoede moet zijn voor gevaar van binnen en buiten. Een land, dat voor een groot deel uit woestijn bestaat, maar van alle kanten opgeëist wordt. Presentatie: Rob Hof.

Future Express :: Zambia, we zijn allemaal weeskinderen

Thu, 16 Sep 2010 07:02:01 +0100

De Future Express rijdt van Nakonde naar Livingstone. De jonge treinstewardess Given heeft haar beide ouders verloren aan aids en zelf is ze besmet met het hiv-virus. Alle treinreizigers die Rob Hof sprak hebben direct of indirect met de ziekte te maken. Zambia behoort tot de top drie van landen, die geplaagd worden door hiv en aids. Een op de vijf volwassenen, bijna allen tussen de 15 en 45, lijdt hier aan hiv of aids. Er is geen treinreiziger die er niet direct of indirect mee te maken heeft. Given is de jonge treinstewardess op weg naar Lusaka. Ze vertelt over haar aan aids gestorven ouders en dat ze zelf als 22-jarige met hiv besmet is door een jongen die haar niet over zijn status verteld had. Ze heeft een baby van hem, die geen hiv heeft en is ervan overtuigd dat ze op een dag dokter zal zijn en anderen kan helpen met deze ziekte om te gaan. Ook Edna is weeskind, maar voor haar was het een drijfveer om nog harder te werken. Ze studeert economie aan de universiteit van Lusaka en gelooft stellig dat ze samen met haar studerende zus op een dag tot de vrouwen behoort waarover de hele wereld zal spreken. Presentatie: Rob Hof.

Future Express :: Tanzania, nooit opgeven

Thu, 9 Sep 2010 07:01:58 +0100

De Nederlandse multiculturele samenleving staat onder zware druk; tolerantie en respect zijn ver te zoeken. Hoe gaan andere landen om met etnische conflicten en religieuze verschillen? Future Express, van Nipkowschijfwinnaar Rob Hof, geeft het antwoord. Op het dak van een trein, in een goederenwagon, over versleten spoorrails, in supersnelle, luxe treinen met televisie aan boord, door de jungle en over duizelingwekkende bruggen reist Hof met zijn zoon Erik over de hele wereld. Hij toont inspirerende, ontroerende en intrigerende verhalen van treinreizigers over de hele wereld. Afl.: Tanzania, nooit opgeven. 'Nooit opgeven' zijn de steeds terugkerende woorden van een van de treinreizigers in Tanzania. Het is alsof iedereen hier op weg is naar de stad om het leven te verbeteren. Tanzania is een land van grote dromen. Flavia komt uit een klein dorp en is, door de inspirerende woorden van een lerares, meer en meer gaan studeren. Tegenwoordig verkoopt ze in de hoofdstad dure huizen aan vermogende Tanzanianen en buitenlanders. Hard werken en geloven dat je het kunt maken, is al jaren haar eigen motivatie. Joshua vertelt lachend dat hem ontslag wacht in zijn fabriek, maar dat hij als bananenverkoper verder zal gaan. Hij mag niet opgeven vanwege zijn twee peuters van 2 en 6, die met zwart pak en stropdas meereizen op weg naar de hoofdstad. Ze zijn zo nieuwsgierig naar alles wat er om hen gebeurt en daarom is hij er zeker van dat ze heel ver zullen komen. Hij mag niet verslappen en zal ervoor zorgen dat ze onderwijs krijgen, zodat ze op een dag president en premier van het land kunnen worden. Presentatie: Rob Hof.

Future Express :: Kenia, vooruitgang en vrouwen

Thu, 2 Sep 2010 07:01:57 +0100

De Future Express rijdt van Mombasa naar het Victoriameer. Kenia is een van de snelst groeiende economieën van Afrika. De Amerikaanse president Obama heeft hier familiewortels. Er is sprake van een groeiend zelfbewustzijn in dit deel van Afrika en het lijkt alsof dit vooral voor vrouwen geldt. Nanda vindt dat vrouwen tot veel meer in staat zijn dan mannen. 'Een man kan maar een ding tegelijk. Terwijl wij vrouwen drie dingen tegelijk doen. Als ik iets uitgevoerd heb, begint mijn man er pas over na te denken. Hetzelfde met seks. Terwijl ik een feestverlichting ben, is hij in twee minuten klaar.' Agnez hoopt vurig dat er een vrouwelijke president komt, 'want dan zal de vrouwenbesnijdenis aangepakt worden en krijgen vrouwen meer onderwijs en als vrouwen het meer voor het zeggen krijgen, zal dit land weldra het meest welvarende van Afrika zijn en zelfs Europa en Amerika evenaren.' Hoewel bijna vijftig procent van de bevolking nog steeds onder de armoedegrens leeft, vertellen reizigers steevast dat Kenia eraan komt. Iedereen is ervan overtuigd dat onderwijs de sleutel is.

Presentatie: Rob Hof.

Future Express :: Argentinië, angst en liefde

Thu, 26 Aug 2010 07:01:53 +0100

De Future Express rijdt van de hoofdstad Buenos Aires naar Bariloche. De militaire dictatuur van 1976 tot 1983 heeft diepe sporen nagelaten in het dagelijks leven van de Argentijnen. Hebe de Bonafieni is moeder van drie vermiste kinderen. Al dertig jaar protesteert zij samen met honderden andere 'dwaze moeders' op het Plaza de Mayo. De Argentijnse treinreis start vanuit Buenos Aires via Carmen de Patagonia naar Bariloche, dat omgeven is door de Andes. Rob Hof raakte tijdens de jaren van de militaire junta verliefd op dit Zuid-Amerikaanse land, haar mensen en hun levenswijze. In de jaren tachtig woonde hij bij tegenstanders en vervolgden van het regime. Iedere minuut was hij op zijn hoede voor de geheime politie, die als een onzichtbaar monster overal aanwezig was. Agenten in burger ontvoerden tienduizenden mensen, die niet terugkeerden. In 1978 besloten enkele 'dwaze moeders' op het centrale plein van Buenos Aires, Plaza de Mayo, de terugkeer van hun vermiste kinderen te eisen. Plaza de Mayo werd de plek van herinnering en hoop. Hebe de Bonafieni, zelf een 'dwaze moeder' van drie vermisten, was er vanaf het begin bij. Ruim dertig jaar later eist ze, samen met de andere moeders, iedere donderdag om drie uur de terugkeer van hun kinderen op. Tijdens deze reis praten Hebe en Hof over het belang van herinnering en recht. De wrede dictatuur mag nooit vergeten worden, vertellen jonge treinreizigers. De twintigers Angelica en Mariel zijn zelf geen slachtoffer van de junta, maar ze kennen de geschiedenis uit gruwelijke verhalen van hun ouders. Pamela is dochter van een Spaanse vader, die Franco ontvluchtte en in Argentinië verliefd werd op een jonge vrouw, die haar leven niet zeker was in haar moederland. Uiteindelijk gingen beiden in ballingschap en voelt Pamela zich nu een kind van angst en liefde, twee emoties, waarmee ze opgroeide en die de relatie van haar ouders zo kenmerkten. 'Seguimos caminando con esperanza. In Argentinië lopen we verder met hoop', zegt Jorge, die blij is de dictatuur te hebben overleefd. De pijn zal altijd blijven, maar de hoop en de wil, dat verandering mogelijk is, overwinnen uiteindelijk. Presentatie: Rob Hof.

Future Express :: Zuid-Afrika: Klim hoger, broeder

Thu, 21 May 2009 15:11:02 +0100

In de eerste aflevering neemt Future Express je mee op een adembenemende tocht door Zuid-Afrika.

We reizen van Kaapstad naar Johannesburg, in het land waarin zwarte en gekleurde mensen jarenlang zijn vernederd door een blank regime. De aflevering heeft als titel ‘Zuid-Afrika: Klim hoger, broeder’. Met de komst van president Mandela begon in 1994 een tijd vol hoop en verwachting. Maar betekent het afschaffen van de Apartheid ook dat die uit de harten en hoofden van mensen is verdwenen?

Treinconducteur Gary Mars leefde tijdens de Apartheid in de sloppen van Elsies River. Als zwarte man droomde hij van een baan bij de spoorwegen. Op de dag dat Mandela president werd, kwam zijn droom uit. Gary herinnert zich nog het moment dat hij de kaartjes knipte op zijn eerste dag als hoofdconducteur. Een blanke vrouw riep verbaasd uit: “Hoe is het mogelijk? Een zwarte man als hoofdconducteur?” Het antwoord van Gary Mars was even simpel als doeltreffend: “Tijden veranderen, mevrouw”.

Ook te zien in de eerste aflevering is Mamakete. Na het afschaffen van de Apartheid verruilde zij haar baan als dienstmeid in een blank gezin voor een eigen autorijschool. Als zwarte ondernemer helpt ze nu anderen ‘het stuur in eigen hand te nemen’. Als mensen zeggen dat ze iets niet kunnen wordt ze boos. Haar levensmotto is: ”Stand up and do it!”

In de coupé ernaast zit Michael met zijn kinderen te kaarten. Het gezin is Zimbabwe ontvlucht en op bezoek in Zuid-Afrika om op adem te komen. Michaels vader is een blanke boer, die samen met zijn zwarte personeel dertig jaar hard werkte om de boerderij af te betalen. Op een dag kreeg hij een briefje van de regering van Mugabe waarin stond dat hij zijn boerderij moest verlaten, omdat hij blank is. Michael is niet verbitterd, omdat hij zijn hoop gevestigd heeft op de dag dat zijn kinderen zonder problemen met hun zwarte vriendjes kunnen spelen in een land waar huidskleur geen rol meer speelt.

NioScoop :: 31-8-2008

Mon, 1 Sep 2008 04:36:24 +0100

Ben ik hier of ben ik daar? Zoete herinneringen aan Ahmed El Helou. 'Ben ik hier of ben ik daar?' Dit was de vraag waarmee de stervende imam Ahmed el Helou elke dag worstelde als hij wakker werd. Rob Hof en Theo Raben volgden Ahmed el Helou en zijn familie in de laatste maanden van zijn leven. Hij blikt terug op zijn leven in Nederland. Een gelovig man die niet bang is voor de dood beschrijft de momenten waarin hij niet meer weet of hij nog hier op aarde of al in de hemel is. Een stervende, die ieder helder moment gebruikt om zijn levenslessen te delen. Integratie is zintuiglijk. Een kwestie van geuren en kleuren. Het zijn de zoete herinneringen van Ahmed el Helou, wiens achternaam zoet betekent. Een herinnering aan het leven van Ahmed el Helou.

Infocus :: 10-6-2007

Mon, 7 Jan 2008 21:41:07 +0100

De Palestijn Mohammed Omer is 22 jaar oud, twee keer zo jong als de bezetting van zijn land. Hij verloor zijn huis, zijn broer en moest jarenlang zijn vader missen. Omer is journalist. In InFocus prat hij over de bezetting van zijn vaderland en de andere kant van 'officiële' lezingen.

e positie van de sji'ietische vrouw. De Nederlands-sji'ietische gemeenschap telt 70.000 zielen. Man en vrouw zijn in het sji'isme aan elkaar gelijk, zeggen de vrouwen voor de camera van InFocus. Historische vrouwen zijn 'role model' voor de jonge ambitieuze meiden van nu.

Sporen uit het Oosten bekroond. Ook in InFocus: Rob Hof ontving deze week de Zilveren Nipkowschijf voor zijn dertiendelige serie Sporen uit het Oosten. Medeproducent van de serie is de NMO. InFocus sprak met de laureaat. Tijdens zijn treinreizen in Azië ontdekt Hof dat de sombere voorstellingen die westerse media van deze landen schilderen geen recht doen aan de werkelijkheid ter plaatse. Met aansluitend De heilige koran. Religieuze en spirituele afsluiting van de uitzending waarbij het woord van de koran wordt gereciteerd. Afl.: Hoofdstuk 7, vers 146 tot en met 149.

Sporen uit het Oosten :: Thailand

Mon, 14 Apr 2008 16:26:11 +0100

De trein naar Nong Kai, een stad dicht bij de Laotiaanse grens, staat gereed voor vertrek. Per trein van Aranthapatet, naar Sungai Kolok. Op weg naar Bangkok vertelt een boeddhistische monnik dat reizigers vleugels hebben en niet-reizigers een staart. In Thailand lijkt iedereen in de trein te zitten. Verhalen over de pijn vanwege het achterlaten van het dorp en kinderen, hoop op een betere toekomst. De stad roept in Thailand. Een boeddhistische monnik geniet in het centraal station van Bangkok van zijn eten tegen de achtergrond van een enorm wulpse reclame. Grote tv-schermen zorgen voor vertier in de drukke stationshal. Net als in Vietnam biedt ook hier het boeddhisme wegen voor het omgaan met de pijn van een razendsnel veranderende samenleving. Buiten de trein portretten van een joodse rabbi en een vrouwelijke boeddhistische monnik, die de tijd proberen stil te zetten. Aan het einde van de dag ontstaat even rust als de mensen in de parken bij elkaar komen voor de beoefening van tai chi chuan of dans. Regie: Rob Hof.

Sporen uit het Oosten :: Land van littekens (Cambodja)

Mon, 14 Apr 2008 16:26:12 +0100

Bijna vier jaar duurde het terreurregime van dictator Pol Pot. Van 1976 tot 1979. Rond twee miljoen Cambodjanen, een kwart van de bevolking, overleefden zijn schrikbewind niet. Een kwart van de bevolking. En wat deed de rest van de wereld? Die keek toe. De nachtmerrie is voorbij. Maar de Cambodjanen zijn hun verleden nog niet vergeten. Maar de trein, symbool voor een weg naar een nieuwe toekomst, rijdt weer. In een propvolle trein registreert filmmaker Rob Hof de dramatische levensverhalen van gewone mensen, die van dag tot dag leven en hun best doen om aan de kost te komen. Ze willen allemaal dat hun kinderen een betere toekomst krijgen. Hor Kemhan is een drukbezet Boeddhistisch monnik. In zijn eigen minitempel aan huis komen tientallen mensen hem om raad vragen of laten hun nieuwste aanwinst (make-up, mobieltje) door hem inzegenen. Hij trekt er ook met zijn brommer op uit om gebedsrituelen uit te voeren. Een stressvol bestaan. Er is ook een kleine islamitische minderheid in Cambodja, de Cham-gemeenschap, die zijn eigen cultuur en religie weet te bewaren. Terug in de trein maken we kennis met de vlijtige vrouw, die de restauratie runt. Zij kookt en haar kinderen serveren de etenswaren uit tot op het dak. Regie: Rob Hof.

Sporen uit het Oosten :: De weg van vergeving (Vietnam)

Mon, 14 Apr 2008 16:26:12 +0100

Een film over een reis met de zogenaamde Herenigingexpres van Hanoi naar Saigon. In de trein gesprekken over omgang met de oorlog, haat, verwerking en vergeving. Buiten de trein een portret van zangeres My Linh, een idool in Vietnam, die nu Amerika met haar stem hoopt te veroveren. In de badplaats een portret van een duikinstructrice en in Tayninh een kennismaking met de Caodaikerk, een mengelmoes van katholicisme, islam, boeddhisme, confucianisme en taoïsme. De caodaikerk wil het beste van iedere religie verenigen. De treinreis eindigt in Saigon, vanwaar het met bus langs voormalige slagvelden verder gaat naar de Cambodjaanse grens met een tussenstop in Cu Chi, een voormalig slagveld, waar toeristen tegenwooordig voor een dollar per kogel met een machinegeweer mogen schieten. Regie: Rob Hof.