Vinger aan de pols :: Monique Knol

Wed, 16 Jul 2008 08:55:11 +0100

Aan het begin van de jaren tachtig was Monique Knol de eerste wielrenster die zich bijna letterlijk kapot trainde om mee te kunnen doen aan de Olympische Spelen.

Knol had een moraal waar vrouwen in die tijd meestal niet over beschikten: voor haar was het de dood of de gladiolen.
Toen ze het grote succes dan ook waar wist te maken, kwam ze behangen met medailles en een onstuitbare drive om te winnen, weer terug in haar christelijke omgeving op de Veluwe.
Daar ontdekte ze dat ze niet van ophouden wist.

Afkicken
Na een lange periode van commerciële wielrennerij moest ze vanwege een blessure gedwongen stoppen en kreeg ze de rekening gepresenteerd: Knol kon niet meer slapen, kwam de bank niet meer af en was ook voor het overige niet normaal aanspreekbaar.
"Ik schold iedereen in mijn omgeving stijf, reageerde heel agressief op hele kleine momenten van tegenspoed en had mezelf absoluut niet meer onder controle..."
Haar verhaal vertoont overeenkomsten met de afkickverhalen van collega-sporters overal ter wereld.

Levenslang medicijnen
Ze was inmiddels getrouwd met haar voormalige coach en moeder van een bijdehand dochtertje. Het lukte haar soms niet om het geduld op te brengen dat jonge kinderen nu eenmaal vergen.
"Ik voelde me een slechte moeder, slecht en ongeduldig."
De psychiater schreef Monique pillen voor die ze haar hele leven zal moeten blijven slikken. Voor het overige concentreerde ze zich op haar paarden.
"Ik wil weer ergens goed in zijn". Maar... een paard is geen fiets. Een paard vergt invoelingsvermogen en tact van de ruiter.
Om daarover iets te weten te komen, volgt Pia Dijkstra, Monique en haar paard Wobbe naar het paardencentrum van de Olympische bondscoach van de springruiters Rob Ehrens.
Hij leert de oud-topsportster hoe ze haar perfectionisme en frustratie anders kan gebruiken om haar doel te bereiken.
"Ik begin het leven weer een beetje leuk te vinden."

TVblik dossier Rob Ehrens

Vinger aan de pols :: Monique Knol