TVblik dossier Klara van Es

NPO Doc :: Zie mij doen

Thu, 3 Jan 2019 02:30:04 +0100

Drie jaar lang werkte filmmaker Klara Van Es als vrijwilliger in Monnikenheide in het Belgische Zoersel, waar mensen met verstandelijke en fysieke beperkingen wonen. In het laatste jaar begon ze te filmen, wat resulteerde in een hartverwarmende film over mensen die helemaal niet zo 'beperkt' blijken te zijn.

NPO Doc :: Carnotstraat 17

Wed, 16 Dec 2015 09:11:44 +0100

Ooit zat op Carnotstraat 17 in Antwerpen Ciné Rubens, de grootste en modernste bioscoop van België. Nu wonen op hetzelfde adres verschillende migrantenfamilies onder één dak. Ooit zat op Carnotstraat 17 in Antwerpen Ciné Rubens, de grootste en modernste bioscoop van België. Internationale filmsterren schreden er over de rode loper. Nu wonen op hetzelfde adres verschillende migrantenfamilies onder één dak. Door het vastleggen van hun beslommeringen en de reacties van buurtbewoners op het veranderende straatbeeld maakt Klara Van Es een buurt in transitie zichtbaar, maar vooral voelbaar.

Holland Doc :: Verdwaald in het geheugenpaleis

Fri, 19 Aug 2011 07:03:32 +0100

Documentaire van Klara Van Es. Klara Van Es volgt een jaar lang drie vrouwen, Anita, Louise en Alice. Ze wonen met nog vijf anderen in een kleinschalige leefgemeenschap voor mensen met dementie. Allen gaan ze op hun eigen manier om met een falend geheugen. En met elkaar. Dit is de eerste documentaire over leven met dementie gezien door de ogen van de patiënten. Behalve hun aandoening is er weinig dat de drie vrouwen bindt. Anita is een zelfbewuste Hollandse van stand, Louise een volkse schippersvrouw uit Gent en Alice, uit Stabroek, de ruwe bolster - blanke pit van het gezelschap. Hun ziekte bevindt zich in - wat wetenschappelijk geldt als - de eerste fase. Vlagen van helderheid, vergetelheid en afwezigheid wisselen elkaar voortdurend af. Van alle bewoners is Anita degene die zich het meest realiseert dat ze Alzheimer heeft. Haar scherpe ziektebesef zorgt regelmatig voor totale ontreddering. Bij haar woedt de storm van het vergeten volop. Maar een falend geheugen betekent niet dat de emoties verstommen; het is dan ook niet altijd pais en vree in het huis. Al helemaal niet als de dagelijkse routine, waaraan de bewoners zich vastklampen omwille van de herkenbaarheid, doorbroken wordt. Zoals door een bezoek aan het zwembad. Of een ritje met de fiets. Van Es volgt de vrouwen geruime tijd waardoor de kijker een beeld krijgt van wie ze zijn, maar vooral ook wie ze waren. Op confronterende wijze wordt duidelijk hoezeer hun (zelf)bewustzijn onherroepelijk afbrokkelt en de afwezigheid het langzaam maar zeker wint van de luciditeit. Aan het eind van de film is niets meer zoals het was.