“Ik kon mijn kinderen alleen gras te eten geven”

In het westen van Afghanistan, ligt de Wakhan vallei, ingeklemd tussen China, Pakistan en Tadzjikistan. Op 3000 meter hoogte proberen 17.000 mensen te overleven. Hun situatie doet in eerste instantie Bijbels aan; dorsen met ezels, op de rug dragen van zware lasten, lange afstanden te voet, de natuur is ongelofelijk mooi en ongeschonden. Als je wat beter kijkt en luistert ontdek je hoe hard en zorgelijk hun leven is. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis is 7 uur rijden met een auto, maar die hebben ze niet. Geld om vervoer te huren is er niet. Kopen en verkopen gaat nog overwegend in de vorm van ruilhandel, een geit tegen een zak met meel. Mannen worden gemiddeld 45 jaar oud, vrouwen slechts 44 jaar.
Honger
Babataangie is het armste dorpje. De mensen hier hebben een groot gedeelte van hun grond zien verdwijnen door een aardverschuiving door hevige sneeuwval. Het resterende land is niet voldoende om het hele jaar van te leven.
Carla gaat op bezoek bij de Nederlandse arts Christel. Zij voorziet de mensen in deze afgelegen vallei van medische zorg.
Carla en Christel ontmoeten Abdel Khader, hij heeft een gezin en zorgt ook voor zijn schoonzus met haar kinderen omdat zijn broer overleden is. Hij laat zijn lege graan opslagplek zien en vertelt zijn verhaal: "De grond is schraal en van het graan en de erwten die ik verbouwd kunnen we 8 maanden leven. In maart is het eten op en dan moeten we nog 4 maanden wachten op de eerste nieuwe oogst. Van de kleine veestapel moet ik steeds vaker een geit ruilen tegen een zak meel. Over een paar jaar heb ik dus ook geen vee meer. Deze lente had ik niks meer te eten, het enige wat ik nog kon doen was mijn kinderen gemalen gras met olie te eten geven, we werden er allemaal ziek van, mijn hart breekt! Maar wat moet ik doen."
Helpt u de inwoners van de Wakhan vallei?
Stort uw bijdrage op giro 300300 van EO-Metterdaad in Hilversum o.v.v. Afghanistan.
Metterdaad Radio
In Radio Nederland Helpt is Christel ook te gast. Ze is afgelopen week op verlof gekomen naar Nederland en vertelt in een interview verder over haar werk in de Wakhanvallei. U kunt dit interview beluisteren op zaterdagavond 28 nov. 21.45 op radio 5

Helpende Hollander
Els van Teijlingen woont in Oeganda. In haar huis vangt ze ernstig zieke en hiv-positieve kinderen op. Bij Els kunnen de kinderen een paar maanden wonen om aan te sterken. Ze krijgen daar (medische) verzorging, voeding en ze krijgen liefde. Wanneer ze weer stabiel zijn brengt Els ze terug naar hun familie.
Voordat Els haar kinderhuis opende, reed zij rond met een mobiele kliniek voor AIDS patiënten. Els zag vaak dat de zwakste kinderen van een gezin overleden, omdat de ouders het voedsel aan de sterke en gezonde kinderen gaven.
Els: “Ik vond het verschrikkelijk dat deze kinderen stierven zonder te zijn liefgehad en te horen dat ze speciaal waren.”
Sarah
Een kind raakte Els heel erg: Sarah. In 2001 opent Amecet haar deuren met Sarah als het eerste kind. Inmiddels is Sarah een van de twee pleegdochters van Els.
In de uitzending vertelt Els over de mooie en moeilijke kanten van haar werk. Ze heeft het heel goed met haar pleegdochters, maar ze heeft ook al veel kindjes in haar armen zien sterven. Herman en Els gaan op bezoek bij Alice. Na een verblijf in Amecet is zij weer aangesterkt en terug geplaatst bij haar familie. Nu gaan ze controleren of het nog goed met haar gaat.
En, aan het eind gaat Herman naar een hele bijzonder plaats voor Els.

Deze uitzending van het programma Nederland helpt met de titel “Ik kon mijn kinderen alleen gras te eten geven” is uitgezonden op donderdag 3 december door de EO.