Aflevering 2
14-5-2013
| 3539 x bekeken | 2 reacties
Moet ik mijn meervoudig gehandicapte kind uit huis plaatsen of niet?
Joyce is 30 jaar en getrouwd met Rocco. Samen hebben ze twee kinderen, Timo (5) en Charlotte (3). Timo werd kort na zijn geboorte getroffen door meerdere hersenbloedingen, waardoor hij meervoudig gehandicapt is. En dat betekent dat de zorg voor Timo intensief is.
De afgelopen jaren heeft die belasting zijn tol geeist. Joyce en Rocco hebben regelmatig relatieproblemen en Joyce maakt zich zorgen over haar jongste dochter. Want de aandacht voor Timo lijkt ten koste te gaan van Charlotte.
Joyce schakelt de groep in om objectief en rationeel advies van hen te krijgen. Hoe kijken 35 mensen die niet emotioneel betrokken zijn bij Joyce en haar gezin tegen haar situatie aan? En zijn zij in staat te beoordelen of het voor het gezin, maar uiteindelijk ook voor Timo, beter is om hem permanent in een gespecialiseerde instelling onder te brengen?
Deze uitzending van het programma Ik Kan Het Niet Alleen met de titel Aflevering 2 is uitgezonden op dinsdag 14 mei door RTL4. De presentatie was in handen van Peter van der Vorst.
Reacties op deze uitzending
-
blikker33226
16-5-2013 16:44
Voor het eerst dit programma gezien en ik werd er eigenlijk erg verdrietig van. Ik heb ook een meervoudig gehandicapt kind, maar bovenal heb ik ook een man die Asperger heeft. Er zijn totaal geen inzichten verworven over het feit hoe het is om een partner als autist te hebben, toch werden er wel uitspraken gedaan waar mijn haren recht van overeind gingen staan. Joyce werd in mijn beleving niet sympathiek gevonden, terwijl haar man die sympathie wel kreeg. Iedereen van het "onafhankelijke panel" had een mening klaar, maar niemand heeft onderzocht wat leven met een Asperger-partner inhoud. Ik kan uit ervaring zeggen dat dit zwaar is, vooral doordat de handicap vaak niet zichtbaar is voor anderen. Hoewel ik mijn leven wel op orde heb, ik een hygiënisch huis heb en mijn kind tot zijn zestiende thuis heeft gewoond (wat volgens deskundigen onmogelijk zou zijn) herken ik zoveel in de dingen waar Joyce tegenaan loopt. De dingen waar ze op afgerekend werd. En dat maakt mij verdrietig. Ze wordt veroordeeld op dingen, waar ik mij regelmatig ook veroordeeld op voel, maar wat regelrecht terug te voeren is op het autisme. Je moet je bijvoorbeeld een andere houding van spreken aanleren. Niets vragen maar opdrachten geven. Anders wordt je simpelweg niet begrepen. Je moet de kar trekken. Je wordt wel geholpen door je man, maar je moet in de gaten houden of je partner zich aan de afspraken houdt. Er kunnen onveilige situaties ontstaan als je de zorg uit handen geeft aan je man. Je kan het dus nooit loslaten, maar niemand gelooft dat, want niemand kan zien hoe erg de handicap van je partner is. Hij oogt namelijk sociaal, is een graag geziene vriend. Dit komt omdat hij slim genoeg is om gewenst gedrag naar de buitenwereld aan te leren. Ondertussen kan hij geen liefde en genegenheid geven, zoals een mens nodig heeft van zijn partner. Hoe eenzaam is dat, denk er maar eens over na!
De conclusies over het beeld van Joyce maakte mij verdrietig... Het advies was niet goed gefundeerd op de gezinssituatie. Jammer, het concept van het programma is leuk...
-
blikker48281
18-7-2014 00:43
Ik ken jullie allemaal ik ken jullie van camping max in oostenrijk
