Dieuwke Parlevliet
22-11-2009
| 4884 x bekeken | 4 reacties
Dieuwke Parlevliet (48) is opgegroeid in Den Haag. Na enige jaren als kleuterleidster te hebben gewerkt, ging ze theologie studeren en werd ze hervormd predikant in Ede. Samen met haar Italiaanse partner kreeg ze een zoon en een dochter. Bij een ongeluk in 1997 kwamen haar partner en haar dochter om. Hierna was ze niet meer in staat om het beroep van predikant uit te oefenen. Ze zocht naar wegen om zich te uiten. Tegenwoordig realiseert ze kunstprojecten en schrijft ze gedichten.
Presentatie: Annemiek Schrijver.
Deze uitzending van het programma Het Vermoeden met de titel Dieuwke Parlevliet is uitgezonden op zondag 22 november door de IKON. De presentatie was in handen van Annemiek Schrijver.
Reacties op deze uitzending
-
blikker6577
23-11-2009 03:30
Een uitzending om te herkauwen, veel om over na te denken! zou graag haar "Onze Vader"nog eens nalezen.
-
blikker6687
30-11-2009 21:00
Erg nooie uitzending. Veel om over na te denken.
Zou erg graag het gedicht over het azuur.. nog eens goed willen lezen en eigenlijk graag krijgen. Niet om het hebben,maar om de diepte ervan te ervaren.
-
blikker8621
29-3-2010 21:34
prachtige uitzending, innig en teder. Zou heel graag de woorden van het gedicht azuur ontvangen als dat mogelijk is. Heb al moeite gedaan het in de literatur bij Miskotte? te vinden, is niet gelukt, met vriendelijk dank, Dorris Rutten, franciscus.rutten@tele2.nl
-
blikker19776
16-11-2011 21:31
K.H.Miskotte 1894- 1976
fragment uit: Nabetrachting over een schoone reis naar de Fransche Azuurkust met de Nederlandse Reisvereniging in November 1924
En nu, wat blijft ons na van het vele dat ons werd gegeven? Ik geloof dat men zou kunnen zeggen: het Azuur! (…) het is het licht, de kleur; het blauwe licht, dat alle wonden van onze menselijkheid verzoent. (…)
Een late lijster zingt voor m’n raam. Vreemd, nu vind ‘k ook in die vogelzang de ontroering van het Azuur. Zou het zó zijn, dat we tenslotte nog niet léven, zolang we ons niet gezuiverd hebben aan die Azuurkust die overal oplicht waar schoonheid ons, in de zakelijkheid verdwaalden, aanraakt? Weet ge, toen ‘k dàt had gedacht, ben ‘k naar binnen gegaan, in de huiskamer; iemand speelde een ‘Impromptu’ van Schubert met fijne aanslag. Nauwelijks thuis, had ‘k mijn mensen lelijk in de steek gelaten, die méér wilden weten. (…) ‘Wat was nu het mooiste van al wat je gezien hebt?’ ‘Het mooiste’, zei ik, ‘is het Azuur, dat is achter en over alles daar, het leven hangt daar in het Azuur, maar, zeg lui, ik heb alvast een stukje Azuur meegebracht, en daareven hoorde ik een vogel, en jij, liefste, in wat jij daar speelde straalde ook Azuur – en nu zou het toch kunnen zijn dat ons ‘gewone leven zich afspeelde aan de kust van het Azuur, is ’t niet? en dat wij het alleen maar niet wéten?’
met vriendelijke groeten, Dieuwke Parlevliet
