De geniale gekte van Glenn Gould
25-6-2010
| 4315 x bekeken | 2 reacties
Documentaire over het leven van de Canadese pianist Glenn Gould dat met mythes is omgeven. De geniale Bachvertolker is geliefd, gevat en grappig, maar is door zijn excentrieke persoonlijkheid niet makkelijk voor zichzelf en zijn omgeving. Deze documentaire geeft via uniek privé-archief, vrienden en oud-geliefden een intieme inkijk in zijn leven en onderzoekt de mythes rond zijn genie en zijn gekte.
Deze uitzending van het programma Het Uur van de Wolf met de titel De geniale gekte van Glenn Gould is uitgezonden op vrijdag 25 juni door de NPS.
Reacties op deze uitzending
-
blikker10176
29-6-2010 01:47
Zonder meer een boeiend portret. Wat helaas enigszins onderberlicht bleef is het feit dat Gould een briljant criticus was. Musicus en documentairemaker Bruno Monsaigeon ging hier in een reeks interviews met Gould dieper in. Daarin werd ook duidelijk wat Gould dreef en verklaarde daarmee een deel van zijn muzikale wezen. Tim Paige van de Canadian Broadcasting vroeg in een radio-interview naar de ware reden van zijn 2e versie van de Goldberg variaties. Deze verklaring bleef helaas achterwege. Maar voor de leek die slechts oppervlakkig van Gould vernam was het een prachtig document. Zijn spel heeft als een van de weinige pianisten uit de vorige eeuw een eigen koloriet, zoals Horowitz ook na twee maten herkend wordt. Dat is iets waar zeeën van huidige pianisten -hoe knap ze ook spelen - niet meer aan voldoen. Zoals Horowitz zich het Derde pianoconcert van Rachmaninoff "toeeigende" toen bleek dat Hofmann het niet speelde, zo zullen de Goldberg Variaties onlosmakelijk verbonden blijven met het muzikale genie Glenn Gould. Dit ondanks de extreme verschillen in beide opvattingen. Genieën doen nooit iets wat een ander al deed.
-
blikker10176
29-6-2010 01:47
Zonder meer een boeiend portret. Wat helaas enigszins onderberlicht bleef is het feit dat Gould een briljant criticus was. Musicus en documentairemaker Bruno Monsaigeon ging hier in een reeks interviews met Gould dieper in. Daarin werd ook duidelijk wat Gould dreef en verklaarde daarmee een deel van zijn muzikale wezen. Tim Paige van de Canadian Broadcasting vroeg in een radio-interview naar de ware reden van zijn 2e versie van de Goldberg variaties. Deze verklaring bleef helaas achterwege. Maar voor de leek die slechts oppervlakkig van Gould vernam was het een prachtig document. Zijn spel heeft als een van de weinige pianisten uit de vorige eeuw een eigen koloriet, zoals Horowitz ook na twee maten herkend wordt. Dat is iets waar zeeën van huidige pianisten -hoe knap ze ook spelen - niet meer aan voldoen. Zoals Horowitz zich het Derde pianoconcert van Rachmaninoff "toeeigende" toen bleek dat Hofmann het niet speelde, zo zullen de Goldberg Variaties onlosmakelijk verbonden blijven met het muzikale genie Glenn Gould. Dit ondanks de extreme verschillen in beide opvattingen. Genieën doen nooit iets wat een ander al deed.
