De Europese school
22-3-2007
| 2074 x bekeken | 1 reacties
In de week dat Europa herdenkt dat vijftig jaar geleden het Verdrag van Rome werd gesloten, waardoor de Europese samenwerking een feit werd, een terugblik op een een typisch Europees verschijnsel: de Europese school. Het is niet algemeen bekend, maar het jarige Europa heeft vanaf het begin van zijn bestaan eigen scholen gehad. De eerste werd opgericht in Luxemburg voor de kinderrijke gezinnen van de ambtenaren die kwamen werken voor de EGKS, de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, voorloper van de EEG en EU. Andere Tijden haalde uit het archief de film Kleine Wereldburgers, gemaakt in 1962, en kijkt met een vader, een leraar en leerlingen van het eerste uur terug op hun schooltijd. Vol Europese idealen en meertalig onderwijs, was de school bedoeld als Europa in een notendop. Als motto werd een uitspraak gekozen van de grondlegger van de Europese gedachte, Jean Monnet: 'Met behoud van liefde voor het vaderland, zullen zij naar de geest Europenanen worden.' Maar al het idealisme kon bestaande verschillen en belangentegenstellingen niet verbloemen. Zeker toen het aantal scholen zich uitbreidde met vestigingen in onder meer Brussel en het Noord-Hollandse Bergen.
Presentatie: Hans Goedkoop.
Deze uitzending van het programma Andere Tijden met de titel De Europese school is uitgezonden op donderdag 22 maart door de VPRO en de NTR.
Item is niet meer te bekijken
Reacties op deze uitzending
-
blikker32896
24-4-2013 03:22
Bedankt voor deze uitzending! Nu pas kunnen zien, want destijds gemist, helaas! Heerlijk om al dat oude en zo bekende weer terug te zien. Ik ben met mijn ouders, zus en drie broers in '62 naar Luxemburg verhuisd. Het is mijn tweede vaderland geworden en ik ga er nog regelmatig naar terug. Onlangs nog, want toen bestond de Europese School 60 jaar en hadden wij als oud-klasgenoten 's avonds een reunie. we hadden elkaar dankzij Facebook teruggevonden, want anders was het onbegonnen werk! We wonen verspreid doorheen Europa en ook vér daarbuiten. Allemaal ervaren we onze jeugd als een verrijking, maar soms ook als het verlies van wortels in het eigenlijke vaderland. Ik kan me tot op de dag van vandaag soms nog een buitenlander voelen en ben ook heel open voor andere culturen en talen ( ik beheers er 5 ). Het was een experiment destijds en wij waren de pioniers. Het heeft ons van onze respectieve vaderlanden vervreemd en in weerwil van alle goede bedoelingen statenloos gemaakt. Of wereldburger zoals eens de utopie was...
Ik had het in ieder geval niet willen missen en zelfs nu ik alweer ruim 28 jaar in nederland woon, blijft het buitenland ( Luxemburg, Frankrijk) nog altijd trekken. Ik bewaar heel goede herinneringen aan mijn jeugd daar en ben blij weer in contact te zijn met mijn oud-klasgenoten.
Hartelijke groet,
Betty Baur
