De koude oorlog van Roelof Thijs

Motoren met banden vol spikes die met meer dan 100 kilometer per uur een glad gedweilde ijsvloer aan stukken rijden: ijsspeedway. IJsspeedway is in de jaren zeventig mateloos populair in Nederland. De races trekken tienduizenden bezoekers. De sport wordt gedomineerd door Russen, maar één van 's werelds beste ijsspeedwayrijders is een Nederlander, Roelof Thijs. Hij is de onbetwiste pionier van de ijsspeedway in Nederland Hij ziet in 1972 de eerste ijsspeedwaywedstrijd in Nederland in Assen en denkt alleen maar: 'Dat wil ik ook.' Hij blijkt een groot talent, want al snel kan Thijs zich serieus meten met de Russen en ontwikkelt hij een unieke rijstijl. Een coureur met een groot hart, die bekend staat om zijn lef en zijn tactisch inzicht. Hij wordt daardoor megapopulair, zelfs bij zijn grote rivalen, de Russen. Naast rijder was Thijs ook een soort uitvinder, altijd bezig nieuwe spikes te maken en te sleutelen aan zijn motor. Een man die alles er voor over heeft om in deze sport de beste te worden, zonder grote steun van de bond of sponsors. Maar wel met onvoorwaardelijke support van zijn vrouw Henny die bijna bij elke wedstrijd aanwezig is. De Russen hebben echter veel beter materiaal. Waar zij elke race nieuwe banden krijgen, moet Thijs vier races met één paar banden rijden. Bijna altijd is hij 'the best of the rest', maar hij wint ook races. In 1977 is hij dichtbij een wereldtitel. Hij wint de halve finale in Assen en de finale in Inzell zou een memorabele blijken. Omdat Thijs in Duitsland is geboren, wil de organisatie het Duitse volkslied laten horen, als hij het WK zou winnen. Thijs is het hier totaal niet mee eens, waarna de organisatie zich tegen hem keert. Om een onduidelijke reden wordt zijn motor afgekeurd en rijdt hij de finale op nieuwe wielen, die niet goed zijn afgesteld. Roelof Thijs eindigt uiteindelijk als achtste. Al jaren voor de perestrojka van Gorbatsjov reed Thijs achter het IJzeren Gordijn. 'Ik had zoveel ervaring in het ijsspeedway. Ik kon de Russen aan en dat wisten zij ook.' Met alle tegenwerking van dien. In 1984 werd Thijs vierde bij het WK in Moskou. 'Ik had wereldkampioen Tarabanko al eens verslagen in Assen. Maar mijn fietsen kwamen te laat aan in Moskou, waardoor ik ze niet kon controleren. Prompt ging mijn beste motorfiets kapot. Ik heb er wel voor gezorgd dat een Zweed wereldkampioen werd. Heb ik de Russen toch even teruggepakt.' Vlak na het WK in 1984 wordt Thijs op de motor door een dronken automobilist aangereden. Zijn dochter Sigrid zat achterop en beiden raken ernstig gewond. Het been van Roelof is verbrijzeld en dat betekent een abrupt einde van zijn carrière. 'Ik had zeker een of twee keer wereldkampioen kunnen worden', zegt Thijs. 'De Zweed Serenius is 62 jaar en rijdt nog steeds. Dan denk ik: had ik maar een paar jaar meer gehad.' Andere Tijden Sport gaat met Thijs terug naar de gloriejaren van deze vergeten sport.

Deze uitzending van het programma Andere Tijden Sport met de titel De koude oorlog van Roelof Thijs is uitgezonden op zondag 15 januari door de VPRO, de NOS en NTR. De presentatie was in handen van Tom Egbers.